هیچ کس در هیچ نقطه ایران حق اشتغال به هیچ یک از فنون طبابت و دندانسازی ندارد مگر آن که از وزارت معارف اجازه نامه گرفته و به ثبت وزارت داخله رسانیده باشد.(ماده یک قانون طبابت مصوب ۱۲۹۰/۳/۱۰خورشیدی)
در آتیه اسنادی که وزارت معارف آن را رسمیت شناخته و به صاحبان آن اجازه نامه خواهد داد از قرار ذیل است: اولا- تصدیق نامه هایی که در مملکت ایران به توسط مدارس طبی دولت داده میشود.
ثانیاً- تصدیق نامه های طبی دولتی ممالک خارجه.
(ماده ۲ قانون طبابت مصوب۱۲۹۰/۳/۱۰ خورشیدی)
گیرنده اجازه نامه طبابت مبلغ ۵ تومان به صندوق وزارت معارف باید کار سازی نماید.(ماده ۳ قانون طبابت مصوب ۱۲۹۰/۳/۱۰خورشیدی)
اشخاصی که هیچ یک از تصدیق نامه های مذکور در ماده دوم این قانون را ندارند و در تاریخ نشر این قانون از پنج سال کمتر در تهران مشغول طبابت بوده و اجازه نامه به آنها داده نمی‌شود و از مداومت به شغل مزبور ممنوع خواهند بود.(ماده ۴ قانون طبابت مصوب ۱۲۹۰/۳/۱۰خورشیدی)
اشخاصی که دارای هیچ یک از تصدیق نامه های مذکور در ماده دوم این قانون نیستند و بیش از ۵ سال و کمتر از ۱۰ سال در تهران طبابت کرده‌اند اجازه نامه طبابت می توانند بگیرند مشروط بر اینکه ازتاریخ انتشار این قانون تا انقضاء مدت سه سال حاضر شوند که در حضور کمیسیون مخصوصی که بر طبق ماده هشتم این قانون در وزارت معارف منعقد می شود امتحان دهند یا آنکه تا مدت ۴ ماه یکی از اسناد زیر را به وزارت معارف ارائه دهند:
اولاً- تصدیق تحصیل و تلمذ در مطب یکی از اطبای معروف مشروط بر اینکه در آن تصدیق نامه ذکر شده باشد که دارنده آن لااقل ۵ سال به بالاستمرار از تلامذه او بوده است
ثانیا-تصدیق نامه اطبای مریضخانه دولتی و آمریکایی. (ماده ۵ قانون طبابت مصوب۱۲۹۰/۳/۱۰ خورشیدی) اشخاصی که بیش از ده سال در تهران استمرارا مشغول طبابت بودند به هر حال حق دارند اجازه نامه طبابت بگیرند.(ماده ۶ قانون طبابت مصوب ۱۲۹۰/۳/۱۰خورشیدی)
برای آن که اشخاص مذکور در ماده پنجم و ششم این قانون به وزارت معارف معرفی شده اجازه‌نامه بگیرند از تاریخ نشر این قانون تا مدت چهار ماه کمیسیونی در وزارت معارف منعقد خواهد بود که اشخاص مزبور می توانند خودشان را به آن کمیسیون معرفی نمایند و کمیسیون مزبور مرکب خواهد بود:
اولا- از یک نفر از معلمین طب مدرسه دارالفنون.
ثانیا- از یک نفر از اطبای مریضخانه دولتی.
ثالثا-از یک نفر از اطبای مریضخانه آمریکایی.
رابعا- از یک نفر از اطبای معروف ایرانی.
خامسا-از دو نفر نماینده وزارت معارف که یکی از آنان رئیس کمیسیون خواهد بود. اشخاص مزبور را وزیر معارف معین خواهد نمود.(ماده۷قانون طبابت مصوب۱۲۹۰/۳/۱۰ خورشیدی)
از تاریخ نشر این قانون تا مدت سه سال هر سال دو نوبت در بهار و پاییز یک کمیسیون در وزارت معارف منعقد خواهد شد برای اینکه مطابق ماده ۵ این قانون اشخاصی را که بیش از ۵ سال و کمتر از ۱۰ سال در تهران طبابت کرده و هیچ نوع تصدیقی ندارند و خود را به کمیسیون مذکور در ماده قبل معرفی نموده اند به معرض امتحان درآورند.کمیسیون مزبور مرکب خواهد بود:
اولا- از معلمین رسمی طبی دارالفنون.
ثانیا- از چهار نفر از اطبای معروف.
ثالثا- از یک نفر نماینده وزارت معارف که رئیس کمیسیون خواهد بود.
تعیین اشخاص مذکور با وزارت معارف است.(ماده۸قانون طبابت مصوب۱۲۹۰/۳/۱۰خورشیدی) اشخاصی که تا تاریخ نشر این قانون در ولایات مشغول طبابت بوده یا در تهران و ولایات دندانسازی می کردند باید تا یک سال بعد از نشر این قانون خود را به وزارت معارف معرفی کرده برای مداومت به شغل مزبور اجازه نامه تحصیل نمایندلیکن پس از انقضای یک سال در هیچ یک از نقاط ایران به هیچکس اجازه نامه طبابت و دندانسازی داده نخواهد شد مگر به موجب اسناد مذکور در ماده دوم این قانون.(ماده۹قانون طبابت مصوب ۱۲۹۰/۳/۱۰خورشیدی)
هر کس بر خلاف مقررات مواد فوق به شغل طبابت مشغول شود در نوبت اول اخطار می شود و در نوبت دوم ۴ ماه محبوس و در نوبت سوم یک سال محبوس خواهد شد.(ماده ۱۰ قانون طبابت مصوب۱۲۹۰/۳/۱۰خورشیدی) بعد از انتشار این قانون هیچ طبیبی برای امور صحیه و طبیه در ادارات دولتی مستخدم و اجیر نخواهد شد مگر اینکه به موجب اسناد مذکور در ماده دوم دارای اجازه نامه طبابت باشد.(ماده ۱۱ قانون طبابت مصوب۱۲۹۰/۳/۱۰ خورشیدی)
نسخه رمز کلیتا ممنوع است و طبیبی که نسخه رمز بدهد مجازات او چهار ماه حبس خواهد بود.(ماده ۱۲ قانون طبابت مصوب ۱۲۹۰/۳/۱۰خورشیدی)