صاحب تالیفات در زمینه حقوق و نیز ادبیات است. وی مدتی ریاست دانشکده حقوق دانشگاه تهران را بر عهده داشت و در تدوین پیش‌نویس قانون اساسی بعد از انقلاب ۱۳۵۷ ایران نقش داشت. وی به این نتیجه رسید که در بخش حقوقی، جای کتاب‌های فارسی خالی است. حاصل این نتیجه‌گیری ده‌ها کتاب و مقاله بود.

از نویسندگان و تدوین کنندگان پیش‌نویس اولیهٔ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران. از وی به عنوان پدر علم حقوق ایران یاد می‌شود. بیشتر کتاب‌های ایشان از منابع اصلی درس حقوق مدنی دانشجویان حقوق به‌شمار می‌رود و بعد از سالها تالیف و تدریس موفق به دریافت نشان درجه‌یک فرهنگ و هنر و دانش شد.

ایشان مدارک دیپلم مطالعات عالی دولتی (از فرانسه، دوره D.E.S علوم کیفری)، دیپلم مطالعات عالی دولتی از فرانسه و دکترای دولتی حقوق خصوصی از فرانسه واصول را با درجه عالی اخذ کرد و از افتخارات وی استاد نمونهٔ دانشگاه‌های کشور در سال ۱۳۸۰، استاد نمونهٔ دانشگاه شهید بهشتی در سال ۱۳۷۲ و دریافت گواهی اجتهاد از سید ابوالقاسم خویی اشاره نمود.

امامی تحصیلات دینی خود را در نجف و تحصیلات دانشگاهی خود را در سوئیس گذرانده بود. وی برای مدت کوتاهی به ریاست مجلس شورای ملی نیز رسید و پس از ریاست مجلس فعالیت خود را بیشتر در دانشگاه متمرکز کرد و بعدها به عضویت مجلس سنا نیز درآمد.